Steeds vaker zie ik personen in de (sociale) media die zich ‘opiniemaker’ noemen. Vaak zijn dit mensen die een afwijkend standpunt innemen over een bepaalde maatschappelijke kwestie. Ik heb altijd mijn bedenkingen bij dit woord en nog vaker bij de meningen die deze personen verkondigen.
Een opinie is nl. een persoonlijke mening of een persoonlijk oordeel. Dat is iets wat je dus alleen zelf kunt ‘maken’, daar kan een ander niets aan doen. Wel kan een ander je beïnvloeden over hoe je je mening vormt.
En dat is wat opiniemakers doen; ze proberen de publieke opinie te beïnvloeden. Dat klinkt al anders.
Op zich hoeft dit overigens nog niet verkeerd te zijn. Het verkondigen van een afwijkende, nog niet vaak gehoorde opinie kan het publiek aan het denken zetten en de publieke opinie veranderen.
In dit soort gevallen betreft het meestal idealistische ‘opiniemakers’, die een misstand aan de kaak stellen. Prima dus.
Maar wat als ‘opiniemaker’ je titel is en je inkomsten hiervan afhankelijk worden? Idealisme is dan vaak ver te zoeken. Het innemen van een afwijkend standpunt is dan noodzaak geworden. In een land waarin al veel verschillende gezichtspunten om de meeste aandacht strijden, moet je steeds meer opvallen om nog voldoende aandacht voor je mening te krijgen.
Dus wordt de verkondigde mening vaak steeds extremer of afwijkender. Die mening dient dus geen enkel publiek doel meer; alleen het eigen doel.
Mijn tip: neem iemand die zich opiniemaker noemt met een korreltje zout.